قوانین Incoterms 2020 با بهبود وضعیت امنیتی در امور واردات و صادرات مواجه هستند. این قوانین مشخص می‌کنند که کدام طرف در هر یک از مراحل مسئولیت قبول الزامات است. Incoterms نقش مسئولیت‌های فرستنده و گیرنده در طول مسیر حمل و نقل را مشخص می‌کند و برخی از اینکوترمزها نسبت به روش‌های حمل و نقل خاصی مناسب‌تر هستند.
با ورود Incoterms 2020، تغییرات اساسی در اصطلاح FCA (Free Carrier) به وجود آمده است. حالا خریدار می‌تواند به شرکت حمل و نقل دستور دهد بارنامه‌ای را با قید روی عرشه به فروشنده صادر کند، که باعث اعمال شرایط و ضوابط اعتبار اسنادی می‌شود. قبلاً، FOB (free on board) برای تسویه تحت اعتبار اسنادی (LC) برای صادرکنندگان مناسب‌تر بود.
تغییر بزرگ دیگر، جایگزینی DPU (تحویل در محل تخلیه) به جای DAT (تحویل در ترمینال) است. DPU گزینه‌های بیشتری مانند انبار گمرک یا انبار صاحب کالا را برای تحویل کالا پوشش می‌دهد و دست فرستنده را بازتر گذاشته است.
Incoterms 2020 همچنین تغییراتی در اصطلاح CIP (ذکر نام محل مقرر در مقصد) دارد که الزامات پوشش بیمه را تغییر می‌دهد، به طوری که فروشنده باید قرارداد پوشش بیمه را از نقطه تحویل کالا تا نقطه مقصد کالا انجام دهد. این پوشش بیمه می‌تواند تا ۱۱۰ درصد ارزش فاکتور باشد که برای کالاهای تولیدی مناسب‌تر است.
یکی از تغییرات بارز دیگر، حفظ ایمنی بار بر عهده فروشنده است، به عبارت دیگر فروشنده باید کلیه امکانات برای ایمنی محموله را فراهم کند و از این رو باید بیمه نیز پرداخت کند. به علاوه، تخصیص هزینه بین خریدار و فروشنده اکنون با دقت بیشتری فهرست شده است تا از اختلاف جلوگیری شود. در Incoterms 2010، تفکیک هزینه‌ها مشخص نبود که ممکن بود به ابهامات دامن بزند.
با توجه به قوانین Incoterms 2020، طرفین قرارداد حمل و نقل می‌توانند با وسایل خود محموله را حمل کنند و الزامی به حمل کالا توسط اشخاص ثالث نیست، که این موضوع به توافق خریدار و فروشنده وابسته است و کاملاً اختیاری است.
بازگشت به فهرست
